عسگرپور:
نمی توان سودهای چند ساله را در جیب گذاشت و برای ضرر كرونا از بیت المال طلب كار شد
به گزارش شاه بلاگ ایسنا نوشت: محمدمهدی عسگرپور با انتقاد از برخی اظهارنظرها درباره تعطیلی رویدادهای فرهنگی و سینمایی برای جبران خسارت های پیش آمده ناشی از انتشار كرونا در سینما اظهار داشت: «انگار ناتوانی ها به حدی رسیده كه حتما باید در درون خانواده، یك چیزی فدای چیزی دیگر از همان خانواده شود.»
در ایام گذشته برخی اهالی سینما به ابراز نگرانی از وضعیت آینده سینماها با عنایت به تعطیلی پیش آمده پرداختند و با تاكید بر اینكه دولت باید با تمهیداتی در صدد جبران خسارت سالن های سینمایی باشد پیشنهاد كردند كه می شود بخشی از بودجه این جبران خسارت و حمایت مالی دولت با برگزار نشدن بعضی جشنواره های سینمایی باشد. در اینباره عسگرپور، دبیر سی و هشتمین جشنواره جهانی فیلم فجر و مدیرعامل سابق خانه سینما در یادداشتی نسبت به این نوع پیشنهادها واكنش نشان داده است. وی در این یادداشت با عنوان «كرونا، سینما و صف ماسك داران» نوشته است:
«ناگفته پیداست كه سینمای ایران مثل خیلی از موضوعات دیگر در طول یك ماه اخیر و لابد چند ماه آینده تحت تأثیر انتشار ویروس كرونا شرایط بسیار سختی را سپری می كند؛ شرایطی كه تاكنون تجربه نكرده بود. اساسا در این میان برخی فعالیت ها با لطمات جدی تری رو به رو شده اند كه صاحبان فیلم هایی كه درجدول نمایش بودند، برخی پخش كنندگان و سینماداران از این قبیل هستند. به شكل طبیعی دراین ایام هرگروه یا فردی هم با انگیزه های متفاوت مایل است یافته ها و یا درخواست های خویش را به اشتراك بگذارد و حتی برای شرایط آتی هم پیشنهاداتی عرضه كند؛ پیشنهاداتی كه گاهی از سر دلسوزی، منفعتی را برای گروهی بزرگ می تواند شامل شود و گاهی آنقدر جمع و جور و شمرده، كه فقط پیشنهاددهنده و چند تن از دوستانشان از آن بهره می برند. سابقه هم نشان داده آن دسته كه خوش صحبت ترند و مقدار تریبونی هم دارند و به خاطر ذهن محاسبه گرشان از توان محدود دولت در جبران خسارات، پیشاپیش آگاهند، سریع تر در صف طلبكاران نوبت می گیرند و ای بسا صف را هم خود می سازند. فارغ از اینكه در درجه نخست لازم است بدانیم چه كسانی به معنای واقعی بیشترین لطمه را دیده اند و بعد ببینیم چگونه می شود جبران ضرر كرد.» این كارگردان ادامه داده است: «معمولاً آنانی كه عقل معاش شان حرف اول را در سینما می زند، دو پارامتر را در نظر می گیرند: اول درصف نخست مطالبه گری ایستادن و دوم سیلی نقد را به از حلوای نسیه دانستن.» مدیرعامل سابق خانه سینما نوشته است: «تجربه كار در خانه سینما به من نشان داد، اقشاری به شدت صدمه پذیر در صنوف مختلف هستند كه حتی تریبونی برای بیان مشكلاتشان ندارند، خیلی از آنها درطول چند سال شاید یك مرتبه هم درگیر پروژه ای نمی شوند، و مثلاً اگر این دسته كه كم هم نیستند را در این ایام درنظر بگیریم، به شدت محتاج ترند تا صاحبان عمده مجموعه های سینمایی كه غالبا در طول چند سال گذشته هركدام و در رقابت محدود بین خودشان سالن های سینمایی بیشتری را تملك كرده اند و در زمان شمارش سودهای سالهای اخیرشان به دورترین چیزی كه می اندیشیدند سختی معیشت همكارانی بود كه با سیلی صورت خویش را سرخ نگه می داشتند و حالا هم حاضر نیستد بعد از سالها سود، به زیان دو یا سه ماهه و موقت تن دهند و نقدترین چیز برایشان ارائه نسخه تعطیلی رویدادهای فرهنگی و جشنواره های سینمایی است، یعنی تعطیلی بخشی از سینما به نفع بخش دیگر. انگار ناتوانی ها به حدی رسیده كه حتما باید در درون خانواده، یك چیزی(فعلا همان بخشی كه كورسویی از دیپلماسی عمومی و پرداختن به سینمای فرهنگی و هنری در آنها دیده می شود) فدای چیزی ازهمان خانواده (كه فعلاً چند نفر صاحب مجتمع های سینمایی كه در غیاب خیلی از چیزها مالك كل سینما شده اند) شود، فعلاً چاقوهایشان را برای رویدادهایی تیز می كنند كه با خودش و در حد بضاعتش نشان فرهنگی دارد و توانسته به مقدار قابل توجهی به بودجه های غیر از وزارت فرهنگ و ارشاد اتكا كند و كمی كودكانه است اگر فكر نماییم با تعطیلی شان، حامیان مالی این جشنواره ها حاضرند پول شان را به آن بخش از سینما كه رشد فرهنگی دست كم اولویت اولش نیست و معادلات مالی اش هم ترتیبات دیگری دارد بدهد.» عسگرپور اظهار كرده است: «به نظرم طرح تعطیلی رویدادهای سینمایی با بیان بی فایده بودنشان به نفع تعدادی مجموعه دار كه اتفاقاً از جهت تعداد، خیلی كم و از جهت مال و اموال بسیار پرقدرتند، باظاهر تا حدی عوام فریبانه اش یك تیر است بادو نشان: جذب مالی بودجه (هرچه قدر كه امكان دارد) برای كسانی كه سودهای چند ساله شان كاملا به خودشان مربوط بوده و ضرر اخیر را به حساب بیت المال می گذارند و از سر راه برداشتن باقیمانده پایگاه های مقاومت فرهنگی سینما، به نفع سیطره كامل سینمای سطحی و فاقد استاندارد كه دیر زمانی است با سرمایه گذاری همین دوستان سینمادار همانند ویروسی واگیردار به جان سینمای ملی افتاده است. بنظرم با این نظریه نه تنها رویدادها وجشنواره های در پیش، بلكه تمام حمایت ها و سرمایه گذاری های دولتی برای تولید آثار استاندارد فرهنگی، به نفع بخش غالبا غیر فرهنگی سینما قابل تعطیل كردن است، چون كه همواره درطول سال های اخیر و لابد پس از این، مسائلی وجود دارد كه می توان رویدادهای فرهنگی و سینمایی را بابتش تعطیل كرد و با پول آن به بخشی از سینما كه اتفاقاً صدمه هایش گاهی غیرقابل كتمان است كمك كرد. به هر روی حتی اگر تصمیم گیران اصلی روزی با برداشتن مشكلات حقوقی و قانونی به این نتیجه برسند كه چنین جابجایی انجام دهند، صف واقعی باید تشكیل گردد و ای بسا در آن هنگام جای سرصف و ته صف فعلی، باید عوض شود.» ۵۷۵۷
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب