مسابقه زیرآب زنی اصغر فرهادی
به گزارش شاه بلاگ چند روز پیش، اصغر فرهادی، جایزه بزرگ جشنواره کن را گرفت، البته اندازه بزرگی جایزه فقط یک عدد است و اینکه جایزه گرفته شده از یک جشنواره بین المللی بوده و یا آن که پس از اسکار معتبرترین جایزه در عرصه فیلم بوده هم؛ به درک! اصلا خاک بر سر هر چه جایزه است در همه جشنواره ها؛ چون به هر حال حاصل انتخاب چند تا سلیقه داوری است و اشتباه داوری هم جزو بازی است؛ خصوصا جوایز جهانی فیلم که از دم یا مرده شور برده اند و گیرندگان شان مرده خور و یا «سیاه نما» دوستند و دگرباش و پر از مرض و مملو از هدف مندی و غرض!
با وجود همه این داستان ها فکر نمی کنید وقتی باری به هر جهت یک ایرانی توانسته یک چیزی را در یک جایی ببرد که چندین نفر دیگر در دنیا نتوانسته اند آنرا ببرند، آیا این داستان حداقل قد حس خوب واکس زدن به کفش های مان نمی تواند غرور ملی ما را در این بحران آب، آب یاری کند؟ مگر نه اینکه یک ایرانی فقط و فقط زندگی می کند تا همه جا پرچمش بالا باشد؟ حالا که این پرچم بالاست دقیقا مشکل کار کجاست؟ این همه سبک و سنگین و بالا و پایین کردن یک جایزه و جشنواره و سخنان پشت تریبون برای چیست؟! خداوکیلی جشنواره ها هدفمندند یا واکنش ها؟ تبعیض شادی پس از افتخار میان هنر و سایر چیزها
مگر وقتی یک کشتی گیر مدال المپیک می گیرد، همان اولش به هوا نمی پریم و از افتخار قدمان نمی رسد به سقف؟ چرا در مورد فرهنگ و هنر گرفتار افسردگی پس از اعطای جایزه می شویم! چرا در مورد هر چیزی به جز فرهنگ و هنر برای مان مهم نیست اسپانسرشان کجایی بوده و یا طی چهل سال قبل چه کارهای بدی ازشان سر زده؟ چرا ناگهان همه این ها در مورد افتخارات هنری مهم می شوند!؟ تا حدی که اگر آن شخص جایزه نمی گرفت سنگین تر بود! نخ عروسک گردانان در دست کیست و این همه دشمنی با هنر و فرهنگ به خاطر چیست؟ سکوت های مفهوم دار و اظهارنظرات بی معنی!
به این مو قسم اگر اصغر فرهادی، زبان مان لال توسط بابا و ننه محترمش قیمه قیمه می شد و به سطل زباله سپرده می شد، عکس العمل های ما آبرومندتر بود! چرا مایی که اصولا در مورد هر چیز و ناچیزی بلافاصله نظرات کارشناسی از خود بدر می نماییم، در مورد یک افتخارآفرینی به این بزرگی «سکوت مفهوم دار» اختیار کرده ایم؟ ای کاش قضیه به همین جا ختم می شد چون گروهی هم مانند رسانه ملی طبق معمول «سکوت بی معنی» اختیار کرده اند؛ آن هم رسانه ای که در مورد بی ارزش ترین چیزهایی از دید خودش ارزشی، آن قدر هیجان به خرج می دهد که تا هیجان دان همه ما را پر نکند ول نمی کند؟! البته به شدت زیر عبارت «از دید خودش ارزشی» خط تیره می کشیم تا به خاطر بی ارزش شمردن ارزش ها بر روی مان خط قرمز نکشند! طبعا چیزی را که چنین مرکز ضد فرهنگ؛ هنر؛ ادبیات و.... ارزش بشمارد، ارزش واقعی ندارد که هیچ، «ارزشی» هم به حساب نمی آید! دقیقا کدام طرف جوب و لحاف؟!
به هر حال فکر نمی کنید اگر چنین جایزه ای مثلاً بوسیله ی یک آلمانی کسب می شد هم اکنون در آلمان چه غوغایی به پا می شد؟ا حتی اگر یک کارت صدآفرین بوسیله ی یک خودی داخلی در یک جشنواره دسته چندم کسب می شد حالا تا چه اندازه این رسانه ملی کپی کار، ذوق مرگ می شد؟ بگذریم؛ ما سالهاست که از این رسانه میلی که در کمال صداقت صداها را قطع می کند، قطع امید کرده ایم؛ اما بقیه را چه می شود! چرا همگی با هم؛ فرهادی را چوب چند سر فلان کرده ایم؟ چرا شادمانی مان را منوط به تحلیل و کشف میکروسکوپی آخرین حرکات و سکنات و گفتارهای چندین سال گشته او با شمقدری و اینکه کجای لحاف خوابیده و... کرده ایم؟ چرا پیش از بالیدن به این افتخار ملی می خواهیم بدانیم اصغر دقیقا دقیقا کدام طرف جوب ایستاده است؟ اصلا خیال تان را راحت کنم، فرهادی رفته در داخل جوب خوابیده حالا از جانش چه می خواهید؟ پس از این درک و فهم؛ می خواهید چه کنید؟ اصلا شاید نیت بر حذفش را دارید تا از فکر اینکه کدام طرف جوب و لحاف باشد خلاص شوید؟ توقعات بی جا از یک هنرمند برنده
چرا مثلاً از دکتر سمیعی و فلان لژیونر ورزشکار و ایرانیانی که ناسا را می چرخانند انتظار ندارید که در کنار حرفه شان برای تان قهرمان بازی کنند؟ مگر در ایران زندگی نمی کنید و نمی بینید آزادی بعد از بیان مشمول چه چیزهایی می شود؟ چرا درک نمی کنید حذف نشدن خیلی بهتر از ماندن و مشکلات مردم را به تصویر کشیدن است؟ فرهادی به قدر کافی به وظیفه اش عمل کرده و با فیلم هایش دردها را عنوان کرده او سوپرمن نیست و یک فیلمساز معمولی است اگر بیشتر از این حرفی بزند می شود مصداق بارز: زبان سرخ سر سبز به باد دادن! همین را می خواهید تا آرام بخوابید؟ با خومان چند چندیم؟
آیا قاعده بازی را در فرهنگ و هنر این کشور نمی دانید؟ نمی دانید که فاصله ممنوع التصویری با «در مدار بودن» فقط ۴ انگشت است؟ سرنوشت فردوسی پور را ندیدید؟ آیا قهرمان شد؟ کدام تان پس از حذف شدن این قهرمان، حمایت، پیشکش برای یک مرتبه هم که شده سراغش را گرفتید؟ ایرادی بر اینکه خودتان کاری نمی کنید نیست ایرادی بر اینکه ایستاده اید کنار گود و می گویید لنگش کن هم؛ نیست! ایراد اصلی این است که خودتان هم دقیقا نمی دانید قهرمان چه کسی را باید لنگ کند! اما اگر هم بدانید و او هم؛ همان را لنگ کرد برای عواقبی که بر سرش خواهد آمد او را گارانتی که نمی کنید هیچ ؛ پشتش را هم خالی می کنید و بازی من نبودم؛ نبودم را شروع می کنید؟ همیشه به دنبال رسیدن یک قهرمان
چرا همیشه به دنبال یک قهرمان سوار بر اسب سفید هستید؟ چرا می خواهید مانند مسئولین، مقصر مشکلات کشور را به سمت هر کسی به جز خود ببرید تا وجدان تان از این همه کم کاری راحت شود؟ شاید هم مثل افخمی حسادت می کنید و با این حرف ها و انگ ها می خواهید دلیل بی بخاری تان توجیه شود؟! چرا باید یکی، هم برنده جایزه باشد ؛ هم قهرمان و هم کنشگر سیاسی و البته دقیقا همان سیاستی که فقط شما می خواهید؟ فرهادی باید به ساز چه کسی حرکات موزون انجام دهد؟ آنها که می گویند: چرا فرهادی نگفت: «خوزستان آب ندارد؟» و یا آن هایی که می گویند فرهادی چرا گفت ایران آگاهی ندارد؟ اگر فرهادی نان ایران را می خورد، افتخار هم آفریده است. او با همه نواقصی که دارد، شرف دارد به آن هایی که فقط ری.... اند! چرا او باید جایزالخطا نباشد؟
چرا همگی ناگهان وکیل مدافع ادعای یک دانشجو شده اند که مدعی شده اصغر فرهادی خط به خط از طرح من کپی کرده؟! بنده سال های سال است که مدعیم «سریال آژانس صداقت» از طرح من با عنوان «آژانس دوستی» دزدیده شده است؛ بی زحمت یکی از این وکیل مدافعان دلواپس هم بیاید به داد فریاد من برسد و پرونده من را پیگیری کند! مسابقه زیرآب زنی برنده جشنواره کن
انگار قرار شده هر کسی هر رخت چرکی ضد فرهادی دارد دربیاورد و در این مسابقه زیرآب زنی؛ خودی نشان دهد و آنرا به نمایش بگذارد! آن@هم به جرم اینکه فرهادی جایزه بزرگ کن را گرفته!!
گویا باید به طریقی اثبات کرد فرهادی نه تنها کار مهمی نکرده بلکه همه ما را خاک بر سر کرده.... به خدا این ادعاها از مدعی شدن شمقدری برای لابی کردنش در اسکار خنده دارتر است کمی به خود بیایید و در موجی و شانتاژهایی که مسئولین ضد فرهنگ ما به رهبری صدا و سیما به راه انداخته اند گرفتار نشوید! آخه این همه تبعیض برای شادی در افتخارات ملی برای چیست؟ آیا مردم (و حتی به اصطلاح روشنفکران) بدون آن که بخواهند و بدانند در چاهی که صدا و سیما برای آنها کنده و تلاش کرده چنین افتخاراتی را بی ارزش کند، نیفتاده اند؟ چرا همه محو این هیپنوتیزم ضد فرهنگی رسانه ملی شده اند؟ حکایت دراز آویز زینتی
این قضیه شده؛ همان حکایت «کراوات» که اگر ساختن و بر زبان انداختن عبارت جعلی «درازآویز زینتی» در پاس داشتن زبان فارسی تاثیری نداشت اما رواج این واژه مسخره برای به دار زدن خود کراوات کافی بود! پس رسانه ملی آن قدرها که فکر می نماییم خنگ نیست و در اموری که باب میلش باشد کلی فسفر می سوزاند و گرد و خاک به پا می کند! حالا هم برای زیر سوال بردن جشنواره و تمسخر جشنواره و جد آبادش، کلی الم شنگه به پا می کند! اگر این ها نشانه خشکی فرهنگ نیست، پس چیست؟ به امید روزی که کسب یک جایزه جهانی هنری بتواند به اندازه برد عراق و بحرین در فوتبال؛ مستحق پخش سرود قهرمانان باشد! هنرمند قهرمان نیست، تصویرگر قهرمان است
در پایان باید گفت لازم به ذکر است هنرمند، قهرمان نیست و باید مشی قهرمانان را به تصویر بکشد. پس آدرس اشتباهی نروید، هنرمند سخنران هم نیست، هنرمند تلاش می کند زندگی و خط مشی قهرمانانی مانند امیرکبیر و تختی را به خوبی بسازد تا قهرمانان ما را به جهان معرفی نماید. در عین حال؛ صدای آنها را که صدای مردم شان بوده، به گوش همه می رسانند! سال ها قبل از همین صدا و سیما سریالی به نام «رامون کاخال» که یک پزشک اسپانیایی بود پخش گردید و این فرد به شدت در ایران شناخته شد، نامی که تا آن موقع به گوش هیچکس نخورده بود اما به مدد قدرت هنر این قهرمان اسپانیایی در ایران شناخته شد؛ وظیفه هنر و هنرمند همین است و بس. نتیجه کلی از این متن:
اصغر فرهادی با افتخار اما بدون کنش سیاسی و اجتماعی و... خیلی خیلی بهتر از بنده است با تمامی کنش هایم اما بدون افتخار!
* این یادداشت در خبرگزاری ایسنا انتشار یافته است
۵۷۵۷
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب