این بازیگر با یك زیرپوش دنیا را گرفت
به گزارش شاه بلاگ روزنامه ایران نوشت: «یک عمر با کت و شلوار و کراوات به دنبال تسخیر دنیا بودم، اما مارلون براندو با زیرپوشی ساده یک شبه این کار را کرد.» حدس می زنید این اعتراف از آن چه کسی است؟ بله، درست است عالیجناب همفری بوگارت. یکی از شمایل های مرد کلاسیک خوش تیپ و کت و شلواری در کنار کلارک گیبل و لارنس الیویه، پیتر لوری و... که در دهه های ۴۰-۱۹۳۰ با کت و شلوارهای مدل انگلیسی خاکستری خود قلب ها را تسخیر کرده بودند.
مردانی تلخ و تنها و شکست خورده در روابط عاطفی که با کلاه و بارانی های بلند و سیگار برگ فضای فیلمهای «نوآر» را به یادمان می آوردند. این طور بود تا در اوایل دهه ۱۹۵۰ مارلون براندو ناگهان با یک زیرپیراهنی ساده آمد و همه تصورات رایج از مرد جذاب و مد روز را برهم زد. او شمایل دوران تازه ای شد، با مردانی سرزنده و ورزیده و خوش پوش که اتفاقاً در روابط خود با زنان هم موفق بودند. صنعت مد و لباس از قدیم رابطه تعاملی با هنرهای نمایشی داشته است. وقتی کلارک گیبل در فیلم «یک شب اتفاق افتاد» (۱۹۳۴) پیراهنش را درآورد تا بدن برهنه اش را نشان دهد اتفاقی در صنعت مد و پوشاک روی داد. گیبل هیچ زیرپوشی نداشت، در نتیجه بعد از نمایش گسترده فیلم فروش لباس زیر افت کرد و مردان بسیاری خواستند مثل گیبل زیرپوش نپوشند. این ماجرا ۱۷ سال طول کشید. اتفاق بعدی سبب شد تی شرت از حالت لباس زیر صرف بیرون بیاید و در دسته لباس های بیرونی قرار بگیرد. سال ۱۹۵۱، بازی مارلون براندو در فیلم اقتباسی الیا کازان «اتوبوسی به نام هوس». براندو با نقش استنلی کوالسکی عاصی و حیوان صفت روی صحنه جولان داد و در تئاتر برادوی و فیلم تماشاگران را حیرت زده کرد. تی شرتی که براندو در این فیلم پوشیده بود در اصل از نیروی دریایی امریکا آمده بود. در قرن نوزدهم لباس پنبه ای سرهمی رایج بود که مردان بعنوان زیرپوش و لباس خواب از آن استفاده می کردند. به مرور زمان این لباس دو تکه شد. نخستین تی شرت ها بعنوان لباس زیر بدون دکمه به دوران جنگ بین اسپانیا و امریکا طی سالهای ۱۸۹۸ تا ۱۹۱۳ برمی گردد، زمانی که نیروی دریایی امریکا آغاز به رواج دادن آن بعنوان لباس زیر کرد. نیروی دریایی امریکا تی شرت را بعنوان لباس پنبه ای یقه گرد و آستین کوتاهی که زیر یونیفورم پوشیده شود به سربازان داد. باآنکه مردان بعد از سالهای جنگ تی شرت می پوشیدند اما بعنوان زیرپیراهن، نه لباسی که قرار باشد در ملأعام دیده شود. کاراکتر کوالسکی براندو بسیار جلوه گرانه و نمایشی بود و صحنه های خانه و کوچه را با تی شرتی تنگ، عرق کرده و چسبناک از آن خود کرد. تی شرتی ساده و راحت و بی تکلف که بازوهای ورزیده و بالاتنه تنومند براندو را بهتر نشان داده است و شمایل مردانگی تازه ای می سازد. بازی براندو در نقش کوالسکی انقلابی در تکنیک های بازیگری محسوب شد و شیوه بازیگری متد را با تغییرات اساسی مواجه ساخت. براندوی جوان که روحی رام نشدنی و جاه طلب داشت، یک شبه ره صد ساله را رفت و به تنهایی جای تمامی مردان کت و شلوارپوش را گرفت. اما همه داستان در آن زیرپوش نبود؛ براندو استعداد بی نظیری بود که به موقع کشف شد. جوانی قدبلند با چهره ای مردانه و جذاب، فارغ التحصیل آکادمی بازیگری استلا آدلر و تربیت شده تئاترهای برادوی. او همان خلق و خوی معترض و سرکش خویش را بازی کرد و همین یک فن بازیگری برایش کافی بود تا از پیشکسوتان «متد اکتینگ» به حساب بیاید و بازیگرانی چون جیمز دین، مونتگومری کلیفت و سال ها بعد پل نیومن، داستین هافمن و رابرت دنیرو دنباله روی سبک او شدند و متد اکتینگ را در سینمای امریکا تثبیت کنند. براندو در خارج از جهان پرده نقره ای هم بر آتش آن روحیه و مد شورشی دمید. او تی شرت را با چکمه و موتورسیکلت و پوزخندی ضد سیستم ترکیب کرد و چهره اعتراضی این شمایل را پررنگ تر کرد. این حرکت ها در دهه های ۶۰-۱۹۵۰ موجی از علاقه دیوانه وار به تی شرت به راه انداخت. براندو با فیلم وحشی (۱۹۵۳) دیگر به صورت کامل به بت نسل جوان تبدیل شد. جوان عاصی عصر راک اند رول، با یک موتورسیکلت بزرگ، تی شرت و شلوار جین و البته کاپشن چرم. وحشی در خارج از امریکا هم نمایش موفقی داشت و روی فرهنگ و مد دیگر کشورها هم اثر گذاشت. بعد از مارلون براندوی بزرگ می رسیم به جیمز دین در فیلمهای «شورش بی دلیل» و «شکوه علفزار». او همان تی شرت براندو، شلوار جین و چکمه ها را می پوشد و یک کت جین هم به آنها اضافه می کند. از اینجا به بعد دیگر تی شرت فراگیر می شود و همگان آنرا بعنوان سمبل تازه جوانان امریکایی بی قرار و شورشی می پذیرند. ۵۸۵۸
منبع: shahblog.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب