درخشش باردیگر یک ابرنواختر در سال 2037
ستاره شناسان پیشبینی می کنند که ابرنواختری که در گذشته تلسکوپ فضایی هابل از آن تصویربرداری کرده بود، بار دیگر در سال ۲۰۳۷ قابل رویت خواهد بود.
به گزارش شاه بلاگ به نقل از ایسنا و به نقل از اسپیس، این ابرنواختر که "Requiem" نام دارد در نتیجه ی انفجار ستاره ای در فاصله ی 10 میلیارد سال نوری از زمین بوجود آمده است.
به لطف پدیده همگرایی گرانشی این ابرنواختر در سال ۲۰۱۶ سه بار قابل رویت شد.
همگرایی گرانشی هنگامی رخ می دهد که نور یک چشمه درخشان بسیار دور مانند یک "اختروش"(یک هسته فعال به شدت نورانی و دوردست) که وابسته به یک کهکشان جوان است، در مسیرش تا رصدگر، از کنار جسم پرجرم دیگری مانند یک خوشه کهکشانی بگذرد و مسیرش خمیده شود. جسم میانی"عدسی گرانشی" نامیده می شود. در این مورد خوشه کهکشانی بزرگی به نام "MACS J۰۱۳۸.۰-۲۱۵۵" بعنوان عدسی گرانشی عمل کرده است تا این ابرنواختر سه بار رویت شود.
پیشبینی آن که این ابرنواختر بار دیگر قابل رویت خواهد بود برپایه مدل سازی های کامپیوتری از تراکم ماده درون خوشه کهکشانی که در فاصله ی چهار میلیارد سال نوری اززمین قرار دارد، انجام شده است.
تعدادی از پژوهشگران اروپایی و آمریکایی در اطلاعیه ای اعلام نمودند که آخرین ظهور این ابرنواختر بر خلاف سه مشاهده قبلی بیشتر از دو دهه به طول خواهد انجامید چونکه نوری که آخرین تصویر را بوجود می آورد باید از مرکز این خوشه کهکشانی عبور کند که به علت غلظت زیاد ماده تاریک در این نقطه بسیار متراکم تر است.
"استیو رودنی" (Steve Rodney)، ستاره شناس دانشگاه کارولینای جنوبی و رهبر این پروژه در اطلاعیه ای اظهار داشت: این آخرین نور از ابرنواختر "Requiem" است که به ما می رسد.
سه تصویر قبلی از این ابرنواختر به صورت اتفاقی در سال ۲۰۱۹ در داده های تلسکوپ هابل سه سال بعد از رصد کشف شدند. "گیب برمر" (Gabe Brammer)، ستاره شناس دانشگاه کپنهاگن در دانمارک که در جستجوی کهکشان های دور دست بود، تصادفا به این ابرنواختر برخورد. او ابتدا نقطه ای کوچک در تصاویر ثبت شده هابل در سال ۲۰۱۶ رویت کرد و تصور کرد که این نقطه کهکشانی در دور دست است. "برمر" که خود هم از نویسندگان این مقاله جدید است می گوید: در جستجوی بیشتر داده های متعلق به سال ۲۰۱۶ من به سه شی برخوردم که دو تا از آنها قرمز و دیگری بنفش بود. این سه نقطه سطوح روشنایی متفاوتی داشتند. "برمر" در تصاویر جدیدتر هم به دنبال این نقاط نورانی گشت اما در کمال تعجب آنها ناپدید شده بودند.
او می گوید: ناگهان دریافتم که این اجسام نورانی کهکشان نیستند بلکه یک منبع نور گذرا در هستند.
انفجار ابرنواختر تنها چندین ثانیه به طول می انجامد. نور بوجود آمده به سرعت محو می شود و ظرف یک سال به کلی از بین می رود.
با بررسی بیشتر تصاویر دانشمندان لکه هایی از غبار در اطراف این نقاط روشن مشاهده نمودند که می تواند ناشی از کهکشان میزبان باشد.
"رودنی"، "برمر" و "یوهان" ریچارد از دانشگاه لیون در فرانسه جهت بررسی بهتر این پدیده با یکدیگر به همکاری پرداختند. آنها برپایه سه رصد پیشین نقشه ای از پراکندگی ماده تاریک در خوشه کهکشانی مورد نظر تهیه کردند تا نحوه ی خم شدن نور را دریابند. آنها دریافتند که این ابرنواختر علاوه بر قابل رویت بودن در سال ۲۰۳۷ می تواند بار دیگر در سال ۲۰۴۲ رویت شود اما این پدیده به شدت کم نور است و احیانا نمی توان آنرا به خوبی رصد کرد و اطلاعات ارزشمندی به دست آورد.
دانشمندان امیدوارند که رصد باردیگر این ابرنواختر فرصت های بیشتری برای جمع آوری اطلاعات در مورد این کهکشان دور و تراکم ماده تاریک در آن فراهم آورد.
ماده تاریک که تصور می شود بیشترین ماده در جهان است مسئول بخش زیادی از نیروهای گرانشی در جهان بوده و نقش مهمی در انبساط آن ایفا می کند.
منبع: شاه بلاگ
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب