برندگان نوبل پزشکی ۲۰۲۱ عرضه شدند
به گزارش شاه بلاگ جایزه نوبل پزشکی ۲۰۲۱، به ˮدیوید جولیوسˮ (David Julius) و ˮآردم پاتاپوتیانˮ (Ardem Patapoutian) اهدا شد.
به گزارش شاه بلاگ به نقل از ایسنا، جایزه نوبل پزشکی ۲۰۲۱، به "دیوید جولیوس" (David Julius) و "آردم پاتاپوتیان" (Ardem Patapoutian) برای پژوهش در مورد کشف دسته جدیدی از گیرنده های دما و لامسه با استفاده از سلولهای حساس اهدا شد.
جولیس از یک ترکیب معروف به "کپسایسین" (capsaicin) استفاده نمود. این ترکیب در فلفل های چیلی موجود است که حس سوزش را القا می کنند. جولیس از این ترکیب بهره برد تا یک سنسور طبیعی در پایانه های عصب پوست شناسایی کند که نسبت به گرما واکنش نشان می دهند.
آردم پاتاپوتیان از سلول های حساس به فشار برای کشف گروه جدیدی از حسگرها بهره برد که نسبت به تحریک مکانیکی پوست و اندام های داخلی واکنش نشان می دهند.
این کشفیات که برنده جایزه نوبل پزشکی ۲۰۲۱ شده اند، توضیح می دهند که گرما، سرما و لامسه چگونه می توانند سیگنال ها را در سیستم عصبی بدن ما برانگیزند.
این سوال که چگونه جهان فیزیکی را به واسطه احساس جسمانی درک می نماییم، فکر بشر را برای مدت های طولانی به خود مشغول کرده است. طی نیمه نخست قرن بیستم مشخص شد که دما و فشار، انواع متفاوت عصب ها را در پوست فعال می کنند. با این حال، شناسایی مبدل های مولکولی که مسئول تشخیص گرما، سرما و لامسه و تبدیل آنها به تکانه های عصبی در سیستم عصبی حسی هستند، تا زمان عرضه اکتشافات جایزه نوبل سال جاری، یک راز باقی ماند.
دیوید جولیس قصد داشت که هدف سلولی کپسایسین را شناسایی کند چونکه باور داشت که این کار می تواند بینش های بنیادینی را در مورد مکانیسم های درد عرضه نماید. جولیس از یک دی ان ای مکمل نورون های حسی بهره برد تا ژنی را جستجو کند که می تواند حساسیت کپسایسین را به سلول هایی که واکنش ندارند، انتقال دهد.
در این پژوهش، یک دی ان ای مکمل شناسایی شد که یک کانال یونی جدید معروف به "TRPV۱" را رمزگذاری می کند. نکته مهم این است که TRPV۱ به واسطه دما فعال می شود.
در پی کشف TRPV۱، جولیس و پاتاپوتیان به صورت مستقل به پیشرفت مهمی دست پیدا کردند که امکان کشف یک گیرنده سرما معروف به "TRPM۸" را هم فراهم نمود. چندین گیرنده دیگر هم متعاقبا شناسایی شدند که اطلاعات حرارتی را به "سامانه حسی- پیکری" (Somatosensory system) منتقل می کنند.
کشف TRPV۱ توسط جولیس، راه را برای درک مولکولی نحوه احساس کردن دما هموار کرد. پاتاپوتیان از ژن هایی بهره برد که در سلول های حساس به حرکت فعال می شوند تا بتواند کانال های یونی را که با تحریک مکانیکی فعال می شوند، شناسایی کند.
بررسی ها، دو کانال یونی معروف به "PIEZO۱" و "PIEZO۲" را نشان داد. این کانال ها نمایانگر یک گروه کاملا جدید از کانال های یونی هستند که بعنوان سنسورهای مکانیکی عمل می کنند. همینطور پاتاپوتیان نشان داد که PIEZO۲، مبدل مکانیکی اصلی در عصب های پیکری است و برای درک ما در مورد لامسه، مهم به حساب می آید. وی در بررسی های خود، نقش مرکزی PIEZO۱ و PIEZO۲ را در خیلی از عملکردهای فیزیولوژیکی نشان داد.
درباره برندگان نوبل پزشکی ۲۰۲۱
دیوید جولیس در چهارم نوامبر سال ۱۹۵۵ در نیویورک به دنیا آمد. وی استاد "دانشگاه کالیفرنیا، سان فرانسیسکو" (UC San Francisco) است و جایزه نوبل پزشکی را به همراه آردم پاتاپوتیان، به پاس اکتشافات خود در مورد گیرنده های دما و لامسه دریافت کرد.
آردم پاتاپوتیان در سال ۱۹۶۷ در بیروت به دنیا آمد. وی پژوهشگر حوزه زیست شناسی مولکولی در "مؤسسه پزشکی هاورد هیوز" (HHMI) آمریکا است.
برندگان نوبل پزشکی ۲۰۲۰
به گزارش شاه بلاگ به نقل از ایسنا، جایزه نوبل پزشکی ۲۰۲۰ هم به "هاروی جی آلتر" (Harvey Alter)، مایکل هوتون" (Michael Houghton) و "چارلز رایس" (Charles Rice) برای کشف ویروس هپاتیت سی اهدا شد.
این جایزه به پاس بررسی های این پژوهشگران در زمینه کشف ویروس هپاتیت C به آنها اهدا شد. یافته های این دانشمندان در مبارزه با هپاتیتی که از خون منتقل می شود و یک مشکل بزرگ برای بهداشت جهانی به حساب می آید، نقش موثری دارد.
هپاتیت C، به بروز سیروز و سرطان کبد در مردم ساکن سراسر جهان منجر می شود. بررسی های این دانشمندان در مقابله با این بیماری، سهم تعیین کننده ای داشته است چونکه یافته های پژوهشی آنها، به شناسایی ویروس هپاتیت C ختم شد.
کشف ویروس هپاتیت C توانست دلیل بروز نوع حاد هپاتیت را نشان دهد و به عرضه آزمایش های خون و داروهای جدیدی ختم شود که جان میلیونها نفر را نجات می دهند.
شناسایی این ویروس، از اولویت بالایی برخوردار بود. باآنکه دانشمندان همه روش های شکار ویروس را به کار گرفتند اما به علت فرار ویروس از ایزوله شدن، بررسی آن بیشتر از یک دهه زمان برد. هوتون تصمیم گرفت به ایزوله کردن توالی ژنتیکی ویروس بپردازد. بنابراین به اتفاق همکارانش، مجموعه ای شامل بخش هایی از DNA را گردآوری کردند که از خون یک شامپانزه مبتلا به هپاتیت به دست آمده بود. بیشتر این نمونه ها، از ژنوم شامپانزه به دست آمده بودند اما نظر پژوهشگران این بود که امکان دارد بعضی از آنها به یک ویروس ناشناخته تعلق داشته باشند.
پژوهش های بیشتر، حضور یک ویروس جدید را نشان داد که هپاتیت C نام گرفت. حضور پادتن ها در خون بیماران مبتلا به هپاتیت مزمن، ویروس را بعنوان یک عامل گمشده تایید نمود. کشف این ویروس، بخش گمشده و مهم پازل پژوهشی دانشمندان بود.
سوالی که برای دانشمندان پیش آمد، این بود که آیا این ویروس جدید می تواند به تنهایی، عامل هپاتیت باشد یا خیر. آنها برای پاسخ به سوال خود باید به بررسی این مورد می پرداختند که آیا ویروس می تواند تکثیر شود و عامل بیماری باشد؟ چارلز رایس و گروهش در پژوهش های خود، به ناحیه ای در ژنوم ویروس هپاتیت C برخوردند که قبل از آن شناسایی نشده بود و به نظر می رسید که نقش مهمی در تکثیر ویروس دارد.
رایس، تغییرات ژنتیکی را در نمونه های ایزوله شده ویروس مشاهده کرد و این فرضیه را عرضه داد که امکان دارد بعضی از این تغییرات، مانع تکثیر ویروس شوند. او با استفاده از مهندسی ژنتیک، گونه ای از آر. ان. ای ویروس هپاتیت C را تولید کرد که قسمت جدیدی از ژنوم ویروس را در بر داشتند. هنگامی که پژوهشگران این آر. ان. ای را به کبد شامپانزه تزریق کردند، ویروس را در خون تشخیص دادند و تغییراتی مشابه آنچه در انسان های مبتلا به نوع مزمن این بیماری رخ می دهد را مشاهده نمودند. این نتایج نشان داد که ویروس هپاتیت C به تنهایی می تواند عامل بیماری باشد.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب