فایل دیجیتالی در مولكوهای جوهر یك نامه پنهان شد
گام تازه دانشمندان برای رسیدن به جوهر نامرئی
به گزارش شاه بلاگ محققان آمریکایی به تازگی روشی ابداع نموده اند که طی آن می توانند پیام های مخفی خویش را در چارچوب کدهای رمزنگاری شده در مولکول های یک جوهر پنهان کنند تا تنها افراد خاصی بتوانند آنها را بخوانند.
به گزارش شاه بلاگ به نقل از ایسنا و به نقل از اس اف، به تازگی تعدادی از پژوهشگران آمریکایی موفق شدند تا متنی از کتاب "جادوگر شهر اوز" را با روش کدگذاری در مولکول های جوهر استفاده شده برای نوشتن یک نامه مخفی کنند. محققان می گویند که نتایج آزمایش قابل اعتماد است و هر کسی که بخواهد می تواند توسط این روش پیام های مخفی را در نامه یا اشیا پلاستیکی پنهان کند.
با عنایت به این که اطلاعات ثبت شده حدودا به صورت کامل دیجیتالی شده است، افراد زیادی به دنبال استفاده از رمزگذاری دیجیتال برای مخفی نگه داشتن پیام های خود هستند. این روش به یک کلید دیجیتال برای قفل و باز کردن قفل اطلاعات نیاز دارد تا فقط گیرنده مورد نظر بتواند آنرا بخواند. روند قفل گشایی هم بدین صورت است که گیرنده از روش رمزگذاری و الگوریتم هایی برای ترکیب اطلاعاتی استفاده می نماید که تنها با وارد کردن کد صحیح، مانند شماره پین یا رمز عبور، آشکار می شوند.
محققان درحال توسعه راه هایی برای ذخیره کلیدهای رمزگذاری در پلیمرها هستند. بَسپار یا پلیمر(Polymer) یک درشت مولکول است که از تعداد زیادی واحد تکرارشونده تشکیل شده است. هر دو پلیمر مصنوعی و پلیمر طبیعی نقش های اساسی و همه گیر را در زندگی روزمره ایفا می کنند. آنها می توانند مصنوعی مانند پلاستیک یا طبیعی مانند مارپیچ دی. ان. ای باشند. مشکل این است که هرچه پلیمر طولانی تر باشد، تشخیص این که چه اطلاعاتی در آنجا ذخیره شده، دشوارتر می شود.
در این مطالعه شیمیدان دکتر "اریک آنسلین"(Eric Anslyn) و همکارانش از دانشگاه تگزاس در آستین برای رمزگشایی اطلاعات از پلیمرها به روشی متوالی، روشی را توسعه دادند تا بتوان آنها را راحتتر خواند. این فرایند شامل استفاده از کروماتوگرافی مایع - طیف سنجی جرمی(LC/MS روشی برای خواندن اطلاعات شیمیایی) است.
در این مطالعه محققان قصد داشتند دریابند که آیا روش آنها، کلید پیچیده ای که در مخلوط منحصربه فردی از پلیمرهای پنهان در جوهر ذخیره می شود را نشان داده است یا خیر و متن چگونه ظاهر می شود. برای این امر ابتدا، شیمیدانان یک کلید باینری به طول ۲۵۶ کاراکتر تولید کردند که می توانست فایل های متنی را هنگام وارد شدن به الگوریتم رمزگذاری و رمزگشایی کند. سپس کلید را در هشت پلیمر که هر کدام از ۱۰ مونومر(مولکول هایی که به یکدیگر متصل می شوند و پلیمرها را تشکیل می دهند) ساخته شده بودند، کدگذاری کردند.
هشت قطعه از اطلاعات رمزگذاری شده باید به ترتیب صحیح در کنار هم قرار گیرند تا قفل کلید باینری باز شود و دستورالعمل های نحوه انجام این کار در یک مونومر در پایان هر پلیمر ذخیره می شود.
در گام بعد محققان این هشت پلیمر را با هم مخلوط کردند و روشی گام به گام برای خواندن پلیمرها با استفاده از کروماتوگرافی مایع - طیف سنجی جرمی ابداع کردند که در صورت پیروی، نحوه طراحی اولیه آنها آشکار می شد و اطلاعات رمزگذاری شده در دسترس قرار می گرفت.
در نهایت، یک گروه از محققان این پلیمرها را با دوده و دو مایع بی رنگ(گلیسیرین و ایزوپروپانول) ترکیب کردند تا جوهری بسازند که بتوانند از آن برای نوشتن نامه ای به دانشمندان دیگری که اطلاعات رمزگذاری شده را نمی دانستند، استفاده کنند.
آن دانشمندان جوهر را از کاغذ استخراج کردند و همان تحلیل متوالی بوجود آمده توسط دکتر آنسلین و همکارانش را برای بازسازی کلید باینری ۲۵۶ کاراکتری دنبال کردند. وقتی آنها این کلید را در الگوریتم وارد کردند، یک فایل متنی ساده از "جادوگر شهر اوز" پیدا کردند.
یافته های این مطالعه در مجله ACS Central Science انتشار یافته است.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب