نگاه جیمز وب به خوشه کهکشانی ال گوردو
به گزارش شاه بلاگ، تلسکوپ فضایی جیمز وب از کهکشان های پیچ خورده خوشه کهکشانی «ال گوردو»(El Gordo) رونمایی نمود.
به گزارش شاه بلاگ به نقل از ایسنا و به نقل از اسپیس، خوشه کهکشانی عظیم «ال گوردو» در گذشته توسط هابل رصد شده بود و الان جیمز وب نمای جدیدی از آن عرضه کرده است.
این کهکشان در فاصله ی ۹.۷ میلیارد سال نوری از زمین در یک خوشه کهکشانی سنگین با جرمی معادل حدود سه میلیون میلیارد خورشید قرار دارد. این یک توده کیهانی است که با نام مستعار ال گوردو، که در اسپانیایی به معنای چاق است شناخته می شود. در طول سال ها، تلسکوپ فضایی هابل مناظر مسحورکننده ای از ال گوردو را به ما ارزانی داشته اما حالا، یک رصدخانه فضایی جدید در شهر وجود دارد.
روز چهارشنبه(دوم اوت)، دانشمندان اعلام نمودند که تلسکوپ فضایی جیمز وب چشم انداز جدیدی از ال گوردو برای ما عرضه کرده است. جیمز وب با چشم های فروسرخ خود، یک ستاره غول پیکر سرخ و هزاران مورد دیگر فضایی را که فقط هابل می توانست آنها را رصد کند، آشکار کرده است.
برای مثال، کهکشان ال آنزوئلو(El Anzuelo) یا قلاب ماهی(Fishhook) که در فاصله ی ۱۰.۶ میلیارد سال نوری از ما قرار دارد، به وضوح در سمت راست بالای تصویر بعنوان یک کمان قرمز روشن دیده می شود. برای درک ابهت این عکس جدید باید اظهار داشت که ما ال آنزوئلو را همانطور که ۱۰.۶ میلیارد سال پیش بوده است، می بینیم. این به این علت است که مدت زیادی طول کشید تا نور از این نقطه از زندگی کهکشان به جیمز وب برسد.
پاتریک کامینسکی(Patrick Kamieneski) از دانشگاه ایالتی آریزونا و نویسنده اصلی یکی از چندین مقاله در مورد این مشاهدات جیمز وب در اطلاعیه ای اظهار داشت: ما توانستیم به دقت پوشش غباری را که مرکز کهکشان را که در آن ستاره ها به صورت فعال درحال شکل گیری هستند، بررسی نماییم. با وب، ما می توانیم به سادگی از میان این پرده غبار ضخیم به داخل نگاه نماییم و این به ما امکان می دهد که مجموعه کهکشان ها را از درون به بیرون ببینیم.
اما فراتر از این حقیقت که جیمزوب به لطف قابلیت های فروسرخ خود قادر به تجزیه پرده های گرد و غبار است، لنز جدید این تلسکوپ در ال گوردو بسیار مهم عمل کرده است چونکه می تواند پدیده ای به نام همگرایی گرانشی را به وضوح ثبت کند.
به صورت خلاصه، همگرایی گرانشی مفهومی است که با نظریه نسبیت عام آلبرت اینشتین مرتبط می باشد. این نظریه اساسا فضا و زمان را مانند یک پارچه به هم بافته شده تصور می کند که بسته به اجرام موجود در آن می تواند تاب خورده و موج بردارد. سیاهچاله ها این پارچه را بسیار زیاد تاب می دهند، ستارگان تا حدی روی آن تاثیر می گذارند، زمین تا حدودی آنرا تاب می دهد و حتی من و شما آنرا به مقدار بسیار ریز و غیرقابل تشخیصی موج دار می نماییم.
با این وجود، آن چه در مورد این تصویر جیمزوب مهم می باشد، اینست که نظریه نسبیت عام هم پیشبینی می کند که این پیچ و تاب های پارچه فضازمان بر نحوه حرکت نور در سراسر دنیا تاثیر می گذارند. تاب ها می توانند نور را در حین سفر در فضا خم کنند و این برای اخترشناسان چیز خوبی است. اگر دانشمندان بتوانند تلسکوپ های خود مانند جیمزوب را بر روی نواحی تاب داری مثل یک خوشه کهکشانی سنگین متمرکز کنند، می توانند مقداری از آن نور تابیده را دریافت نمایند و بسته به این که نور از کجا می آید، این تاب ها می توانند نوعی اثر بزرگ نمایی بر روی منبع ایجاد کنند. این اثر، همگرایی گرانشی نامیده می شود.
دلیل اصلی که می توانیم ال آنزوئلو را اصلا ببینیم، fi رغم این که بسیار دور است، چیزی جز همگرایی گرانشی نیست. دانشمندان دریافتند که این کهکشان دور به شکل یک قرص است و قطری در حدود ۲۶ هزار سال نوری دارد که معادل یک چهارم اندازه ی کهکشان راه شیری است.
علاوه بر این، رنگ مایل به قرمزی که در ال آنزوئلو می بینید به یکی دیگر از پدیده های نور کیهانی مربوط می شود. با دورتر شدن مواد از نقطه نظر ما در زمین امواج نوری که اجرام از خود ساطع می کنند مانند نوارهای لاستیکی گسترش می یابند. همانطور که این اتفاق می افتد، این امواج به علت پدیده ای به نام انتقال به سرخ به رنگ قرمز و قرمزتر به نظر می رسند.
ازاین رو از آنجاییکه این کهکشان کاملا قرمز به نظر می آید، بسیار دور است.
زیر ذره بین اینشتین
برندا فرای(Brenda Frye) از دانشگاه آریزونا می گوید که این اثر همگرایی پنجره ای منحصربه فرد به جهان های دور عرضه می کند.
این نخستین ستاره غول سرخ منفردی است که توسط جیمزوب مشاهده شده است که بیشتر از یک میلیارد سال نوری از زمین فاصله دارد. «Quyllur» در حدود ۱۱ میلیارد سال نوری دورتر از ما، در نزدیکی کهکشانی به نام لا فالکا(La Flaca) یا «The Thin One» واقع شده است.
فرای و تیمش همینطور به پنج کهکشان دارای همگرایی گرانشی دیگر اشاره می کنند که به نظر می آید بخشی از یک خوشه جوان در فاصله ۱۲.۱ میلیارد سال نوری از زمین قرار دارند و احیانا در مجموع ۱۷ عضو کهکشانی را در خود جای داده اند. همینطور برخی کهکشان های فوق پراکنده وجود دارند که به نظر می آید در فاصله ۷.۲ میلیارد سال نوری از ما قرار دارند، که شبیه کهکشان های معمولی هستند با این تفاوت که ستارگان آنها بسیار پراکنده تر هستند.
ما بررسی کردیم که آیا خصوصیت های این کهکشان ها با کهکشان های بسیار پراکنده ای که در جهان محلی می بینیم متفاوت می باشد یا خیر و در واقع تفاوت هایی را می بینیم.
به ویژه، آنها آبی تر، جوان تر، گسترده تر و به صورت یکنواخت تر در سرتاسر خوشه توزیع شده اند. تیموتی کارلتون(Timothy Carleton) از دانشگاه ایالتی آریزونا، نویسنده اصلی مقاله دیگری در مورد این مشاهدات، در این بیانیه اظهار داشت: این نشان داده است که زندگی در محیط خوشه طی شش میلیارد سال قبل تاثیر قابل توجهی بر این کهکشان ها داشته است.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب