ترکیب هیدروژل و اگزوزوم به کمک زخم های دیابتی می آیند
به گزارش شاه بلاگ، اخیرا ترکیب هیدروژل و اگزوزوم ها بعنوان یک چاره احتمالی جهت کمک به زخم های دیابتی مورد بررسی قرار گرفته است.
به گزارش شاه بلاگ به نقل از مهر، چالش یافتن درمان های موثر برای زخم های دیابتی به صورت فزاینده ای ضروری شده است. چنین زخم هایی با التهاب طولانی مدت، کمبود اکسیژن و اختلال در تشکیل رگ های خونی مشخص می شوند که همگی به تاخیر در بهبودی کمک می کنند. اخیرا اگزوزوم ها بعنوان یک چاره احتمالی مورد بررسی قرار گرفته است. محققان آغاز به کاوش اگزوزوم ها، وزیکول های کوچک متصل به غشاء، بعنوان ابزارهای امیدوارکننده برای بهبودی زخم های دیابتی کرده اند.
این نانووزیکول ها مواد بیولوژیکی مختلفی مانند اسیدهای نوکلئیک، پروتئین ها و لیپیدها را حمل می کنند که به آنها اجازه می دهد ارتباطات بین سلولی را برقرار کنند و بر فرآیندهایی مانند ترمیم بافت تاثیر بگذارند. نتایج این یافته ها در مجله ACS Applied Bio Materials انتشار یافته است.
به طور ویژه، اگزوزوم های مشتق شده از سلول های بنیادی مزانشیمی (MSCs)، همچون سلول های بافت چربی، پتانسیل قابل توجهی در ترویج بهبود زخم در مدلهای حیوانی نشان داده اند. به نظر می آید اثرات درمانی آنها از توانایی آنها در کاهش التهاب و ایجاد محیطی مناسب برای درمان با افزایش تشکیل رگ های خونی و تشویق فعالیت سلول هایی مانند فیبروبلاست ها و سلول های اندوتلیال، که برای ترمیم بافت ضروری هستند، ناشی می شود.
یکی از مزیت های اصلی اگزوزوم ها توانایی آنها در دور زدن بعضی از خطرات در رابطه با درمان های سنتی سلول های بنیادی، مانند رشد کنترل نشده سلول یا پس زدن سیستم ایمنی است. با این وجود، باوجود پتانسیل بالا، اگزوزوم ها معمولا احتیاج به تجویز مکرر، چه از راه تزریق زیر پوستی یا داخل وریدی، دارند که چالشی برای مدیریت طولانی مدت زخم است.
محققان درحال بررسی راه های نوآورانه برای افزایش پتانسیل درمانی اگزوزوم ها بوده اند که یکی از این شیوه ها، ترکیب آنها با هیدروژل ها است. هیدروژل ها که از شبکه هایی از پلیمرهای متقاطع تشکیل شده اند، می توانند اگزوزوم ها را در ساختار خود محصور کنند. این کپسوله سازی، آزادسازی پایدارتر و موضعی تر اگزوزوم ها را مستقیم در محل زخم، بدون احتیاج به تزریق های تهاجمی، امکانپذیر می سازد.
هیدروژل ها به علت زیست سازگاری و توانایی آبرسانی به زخم ها شناخته شده اند و به تنهایی بعنوان پانسمان زخم مفید هستند. هنگامی که با اگزوزوم ها ترکیب می شوند، اثربخشی درمانی آنها بخصوص برای زخم های دیابتی به صورت قابل توجهی افزایش خواهد یافت.
مطالعات اخیر نشان داده اند که ترکیبات هیدروژل-اگزوزوم به صورت مداوم منجر به بسته شدن سریع تر زخم نسبت به هیدروژل ها یا اگزوزوم ها به تنهایی می شود. این سیستم های هیدروژل مبتنی بر پروتئین نیستند، اما پیشرفت های اخیر در فناوری هیدروژل مبتنی بر پروتئین، فرصت های جدیدی را برای بهبود بهبود زخم باز کرده است.
Montclare یک هیدروژل مبتنی بر پروتئین به نام Q ساخته است که در دماهای پایین از راه فرآیندی به نام ژل کردن محلول بحرانی دمای بالا (UCST) ژل را تشکیل می دهد. این هیدروژل مبتنی بر پروتئین به شکل خودآرایی به نانوالیاف تبدیل می شود و شبکه ای متقاطع فیزیکی را تشکیل می دهد که استقامت مکانیکی را فراهم می آورد.
برای پیشبرد بیشتر این رویکرد، آنها نوعی از هیدروژل Q را با نام Q۵ طراحی کردند که از روش های انتخاب خودکار برای بهینه سازی پایدار استفاده می کرد. آنها اگزوزوم ها را در Q۵ محصور کردند تا یک سیستم هیدروژل-اگزوزوم جدید به نام Q۵Exo ایجاد کنند. این سیستم یک پانسمان موضعی و غیر تهاجمی زخم عرضه می کند که نویدبخش درمان زخم های دیابتی موثرتر از روش های سنتی است که به تزریق متکی هستند.
با ادامه این تحقیقات، چنین هیدروژل هایی می توانند راه را برای نسل جدیدی از پانسمان های زیست سازگار و کارآمد زخم که از قدرت درمانی اگزوزوم ها استفاده می نمایند، هموار کنند.
منبع: شاه بلاگ
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب