چرا در آغوش گرفتن، گرفتن دست و نوازش احساس خوبی دارد؟
شاه بلاگ: دانشمندان آن مدار مغزی یا مسیر عصبی را که احساسات ˮلمس دلپذیرˮ را منتقل می کند، کشف کردند.
به گزارش شاه بلاگ به نقل از ایسنا و به نقل از دیلی میل، در آغوش گرفتن یا گرفته شدن، گرفتن دستان توسط کسی و نوازش شدن به ما حس خوبی می دهد که نوعی تقویت روحی است و برای بهزیستی عاطفی و رشد سالم مهم می باشد. اما تابحال مشخص نبود که چرا ما از این نوع لمس شدن لذت می بریم.
حالا پژوهشگران دانشکده پزشکی دانشگاه "واشنگتن در سنت لوئیس" یک مدار عصبی را شناسایی کرده اند که حس مشهور به "لمس دلپذیر" را از پوست به مغز منتقل می کند.
آنها می گویند کشف این مدار در موش ها ممکنست به دانشمندان کمک نماید تا اختلالاتی را که با اجتناب از لمس و اختلال در رشد اجتماعی در انسان همچون اختلال طیف اوتیسم شناخته می شوند، درک و درمان کنند.
دکتر "ژو-فنگ چن"، مدیر مرکز مطالعه خارش و اختلالات حسی در دانشگاه واشنگتن که این مطالعه را رهبری کرد، اظهار داشت: حس لمس خوشایند در همه پستانداران بسیار مهم می باشد. یکی از راه های اصلی پرورش نوزادان بوسیله لمس است. گرفتن دست یک فرد درحال مرگ یک نیروی بسیار قدرتمند و آرامش بخش است. حیوانات یکدیگر را نوازش می کنند. مردم یکدیگر را در آغوش می گیرند و با هم به گرمی دست می دهند. ماساژ درمانی درد و استرس را می کاهد و می تواند برای بیماران مبتلا به اختلالات روانپزشکی مفید باشد.
وی ادامه داد: ما در آزمایش های خود روی موش ها، یک نوروپپتید کلیدی و یک مسیر عصبی را شناسایی کرده ایم که به این حس اختصاص دارد.
پژوهشگران علاوه بر این مدار عصبی، یک نوروپپتید -یک پیامرسان شیمیایی که سیگنال ها را بین سلول های عصبی حمل می کند- کشف کردند که حس "لمس دلپذیر" را منتقل می کند.
پژوهشگران دریافتند که وقتی موش هایی را بدون این نوروپپتید موسوم به "پروکین کتیسین 2"(PROK2) پرورش دادند، نمی توانستند سیگنال های لمسی خوشایند را حس کنند، اما به واکنش طبیعی به خارش و سایر محرک ها ادامه دادند.
"چن" می گوید: حالا که می دانیم کدام نوروپپتید و گیرنده فقط حس لمس خوشایند را منتقل می کند، ممکنست بتوانیم سیگنال های لمس دلپذیر را بدون تداخل با مدارهای دیگر تقویت نماییم.
وی ادامه داد: این بسیار مهم می باشد، برای اینکه لمس دلپذیر، چندین هورمون را در مغز تقویت می کند که برای تعاملات اجتماعی و سلامت روان ضروری هستند.
پژوهشگران این مطالعه کشف کردند که موش هایی که بدون PROK2 مهندسی شده اند، از کارهایی مانند نظافت اجتناب می کنند و نشانه هایی از استرس را بروز می دهند که در موش های معمولی دیده نمی گردد.
آنها همین طور دریافتند که موش هایی که از بدو تولد فاقد حس لمس خوشایند بودند، نسبت به موش هایی که پاسخ لمسی خوشایندشان در بزرگسالی مسدود شده بود، پاسخ های استرسی شدیدتری داشتند و رفتار اجتناب اجتماعی بیشتری از خود نشان دادند.
"چن" می گوید: این یافته بر اهمیت لمس مادر در رشد فرزندان تاکید دارد.
حیوان های مادر دوست دارند توله های خودرا لیس بزنند و موش های بالغ نیز به دلیلهای خوبی مانند کمک به پیوند عاطفی، خواب و کاهش استرس، مرتباً یکدیگر را نوازش می کنند.
این در حالیست که موش های مهندسی شده و فاقد PROK2 از آن اجتناب می کنند. آنها حتی وقتی هم قفسی هایشان می کوشند آنها را نوازش کنند، کنار می روند و موش های دیگر را نیز نوازش نمی کنند. آنها گوشه گیر و منزوی هستند.
بگفته "چن"، یکی از چالش های این مطالعه این بود که بفهمند چگونه موش ها به خود اجازه لمس کردن را می دهند و یاد می گیرند که لمس کردن را بعنوان یک حس لذت بخش تجربه کنند یا نه.
وی اظهار داشت: اگر حیوانی شما را نشناسد، به طور معمول از هر نوع تماسی دوری می کند، برای اینکه می تواند آنرا بعنوان یک تهدید تلقی کند.
وی ادامه داد: وظیفه دشوار ما طراحی آزمایش هایی بود که به عبور از اجتناب غریزی حیوانات از لمس کمک می کرد.
پژوهشگران برای جلب همکاری موش ها، آنها را برای مدتی جدا از هم قفسی هایشان نگه داشتند و بعد از آن، حیوانات بیشتر در معرض نوازش با یک برس نرم بودند، شبیه به حیوانات خانگی که نوازش و نظافت می شوند.
موش ها بعد از چند روز نوازش شدن با برس نرم در محیطی با دو محفظه قرار گرفتند. در یک اتاق، حیوانات با برس نوازش می شدند و در اتاق دیگر، هیچ محرکی وجود نداشت. هنگامی که به موش ها اختیار برای انتخاب محفظه داده شد، به اتاقی رفتند که در آنجا با برس نوازش می شدند.
سپس تیم "چن" آغاز به کار برای شناسایی نوروپپتیدهایی کردند که با برس زدن دلپذیر فعال می شدند. آنها دریافتند که PROK2 در نورون های حسی و مدار عصبی نخاعی که گیرنده آنرا بیان می کند، سیگنال های لمس دلپذیر را به مغز منتقل می کند.
آنها در آزمایش های بعدی دریافتند که این نوروپپتید، در انتقال سیگنال های حسی دیگر مانند خارش نقشی ندارد.
"چن" که آزمایشگاهش نخستین آزمایشگاهی بود که مدار یا مسیری مشابه و اختصاصی برای حس خارش را شناسایی کرد، می گوید که حس لمس دلپذیر ازطریق یک شبکه کاملاً متفاوت و اختصاصی به مغز منتقل می شود.
وی ادامه داد: همانطور که سلول ها و پپتیدهای خاص برای حس خارش داریم، حالا نورون های خاصی برای لمس دلپذیر و همین طور یک نوروپپتید برای انتقال این سیگنال ها شناسایی کرده ایم.
این مطالعه در مجله Science انتشار یافته است.
منبع: shahblog.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب