ابداع در دانشگاه ام. آی. تی :
حسگرهایی كه به درمان پاركینسون كمك می كنند
شاه بلاگ: پژوهشگران دانشگاه ˮام. آی. تیˮ، سنسورهای كوچكی ابداع نموده اند كه می توانند با بررسی سطح دوپامین، به درمان بیماری پاركینسون كمك كنند.
به گزارش شاه بلاگ به نقل از ایسنا و به نقل از ام. آی. تی نیوز، شاید به زودی، حسگرها بتوانند به بررسی شرایط افراد مبتلا به پاركینسون و بیماری های دیگر كمك كنند.
دوپامین، یكی از مولكول های پیام رسان مغز است كه نقش مهمی در تنظیم حالات انسان همچون كنترل حركت بر عهده دارد. خیلی از اختلالات بخصوص پاركینسون، افسردگی و اسكیزوفرنی، به كمبود دوپامین مرتبط هستند.
متخصصان علوم اعصاب دانشگاه "ام. آی. تی" (MIT)، راه جدیدی برای اندازه گیری میزان دوپامین در مغز ابداع نموده اند و باور دارند این روش می تواند به آنها در درك بهتر نقش این مولكول، هم در مغزهای سالم و هم در مغزهای بیمار كمك نماید.
"آن گریبیل" (Ann Graybiel)، استاد دانشگاه ام. آی. تی و نویسنده ارشد این پژوهش اظهار داشت: به رغم این كه دوپامین، یك مولكول پیام رسان مهم مغزی شناخته می شود، بررسی تغییرات ناشی از كاهش آن به مرور زمان در شرایط بالینی، غیرممكن است.
در سال ۲۰۱۵، گروه پژوهشی دانشگاه ام. آی. تی ادعا كرد كه شاید بتوان برای بررسی سطح دوپامین، سنسورهای كوچكی را در بخشی از مغز موسوم به "استریاتوم" (striatum) كه شامل سلول های دوپامین است، قرار دارد.
از آنجائیكه این حسگرها بسیار كوچك هستند، پژوهشگران موفق شدند ۱۶ عدد از آنها را در بخش های گوناگون استریاتوم قرار دهند و میزان دوپامین را اندازه گیری كنند. آنها در این بررسی جدید تصمیم گرفتند حسگرها را برای ردیابی بلندمدت دوپامین به كار ببرند.
"الن شورد" (Helen Schwerdt)، سرپرست این پژوهش اظهار داشت: هدف اساسی ما، ابداع حسگرهایی است كه بتوان آنها را برای مدتی طولانی به كار برد.
پژوهشگران برای ابداع سنسورهای دقیق، باید مطمئن می شدند كه سنسور به واكنش ایمنی منجر نمی گردد. آنها دریافتند كه این سنسورهای كوچك حتی در بلندمدت، حدودا برای سیستم ایمنی، نامرئی هستند. بعد از كاشت حسگرها، تعداد سلول هایی كه به صدمه كوتاه مدت واكنش نشان می دهند، مانند قبل بود.
پژوهشگران، پنج سنسور را در عمق پنج میلیمتری استریاتوم هر كدام از حیوانات مورد آزمایش قرار دادند. بعد از چند هفته، دوپامین انتشار یافته از سلول بنیادی مغز به استریاتوم انتقال یافت. این اندازه ها به مدت ۳۹۳ روز پایدار باقی ماندند.
این گروه پژوهشی هم اكنون، در جستجوی راهی برای سازگاری حسگرهاست تا آنها را برای اندازه گیری انتقال دهنده های عصبی مغز و سیگنال های مختل كننده كه در پاركینسون و بیماری های دیگر نقش دارند، به كار ببرند.
این پژوهش، در مجله " Communications Biology" به چاپ رسید.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب