کشف بلورهای جدید در بقایای مدفون در برف یک شهاب سنگ
کریستال هایی که قبلاً دیده نشده بودند در گرد و غبار یک شهاب سنگ که بین دو لایه برف کاملاً خوب حفظ شده بود، کشف شدند.
به گزارش شاه بلاگ به نقل از ایسنا و به نقل از اسپیس، محققان انواعی از بلورها یا کریستال هایی را کشف کرده اند که تا حالا دیده نشده اند. این بلورها در دانه های ریز غبار شهاب سنگی کاملاً حفظ شده پنهان شده بودند. این غبار ازطریق یک سنگ فضایی بزرگ که ۹ سال پیش بر فراز شهر "چلیابینسک" روسیه منفجر شد، به جا مانده است.
در تاریخ ۱۵ فوریه سال ۲۰۱۳، سیارکی به ابعاد ۱۸ متر با وزن ۱۱ هزار تن با سرعتی در حدود ۶۶ هزار و ۹۵۰ کیلومتر در ساعت وارد جو زمین شد. خوشبختانه این شهاب سنگ در فاصله حدود ۲۳.۳ کیلومتری بالای شهر "چلیابینسک" در جنوب روسیه منفجر شد و منطقه اطراف را با شهاب سنگ های ریز، سنگ باران کرد. بدین ترتیب از یک برخورد فاجعه بار با سطح زمین جلوگیری شد. کارشناسان در آن زمان این رویداد را به عنوان یک زنگ خطر بزرگ در مورد خطرات برخورد سیارک ها با زمین توصیف کردند.
انفجار شهابی "چلیابینسک" بزرگترین انفجار در نوع خود از زمان رویداد "تونگوسکا" در سال ۱۹۰۸ در جو زمین بود. بگفته ناسا، این بمب طبیعی با نیرویی ۳۰ برابر بیش از بمب اتمی که هیروشیما را نابود کرد، منفجر شده است. فیلم های ویدئویی از این رویداد نشان میدهد که این سنگ فضایی به شکل یک رد نور می سوزد و برای مدت کوتاهی حتی درخشان تر از خورشید است و سپس یک انفجار صوتی قدرتمند ایجاد کرد که منجر به شکستن شیشه ها، لطمه به ساختمان ها و مجروح شدن حدود ۱۲۰۰ نفر شد.
در یک مطالعه جدید، پژوهشگران تعدادی از قطعات ریز از آن سنگ فضایی را که بعد از انفجار شهاب سنگ بر فراز شهر "چلیابینسک" به جا مانده بود و به عنوان غبار شهاب سنگ شناخته می شوند، تحلیل و بررسی کردند.
به طور معمول، شهاب ها هنگام سوختن، مقدار کمی گرد و غبار تولید می کنند، اما دانه های ریز آنها گم می شوند، برای اینکه یا برای یافتن بسیار کوچک هستند یا توسط باد پراکنده می شوند یا در آب می افتند یا توسط محیط، آلوده می شوند.
با این حال، بگفته ناسا، بعد از انفجار شهاب سنگ "چلیابینسک"، یک توده غبار عظیم برای بیش از چهار روز در هوا معلق بود تا این که در نهایت بر سطح زمین بارید و خوشبختانه لایه هایی از برف که اندکی قبل و پس از این رویداد باریده اند، تعدادی از نمونه های این گرد و غبار را به دام انداخته و حفظ نموده اند تا حالا دانشمندان بتوانند آنها را بازیابی و مطالعه کنند.
محققان در صورتیکه درحال بررسی این ذرات غبار زیر یک میکروسکوپ استاندارد بودند، به انواع جدیدی از بلورها برخورد کردند. یکی از این ساختارهای کوچک که فقط به اندازه کافی بزرگ بود که بتوان آنرا زیر میکروسکوپ دید، بطور اتفاقی منجر به کشف بلورهای جدید شد.
محققان بعد از تحلیل و بررسی این گرد و غبار با میکروسکوپ های الکترونی قوی تر، تعداد بیشتری از این بلورها را پیدا کردند و آنها را با جزییات بسیار بیشتری بررسی کردند. پژوهشگران می گویند پیدا کردن این بلورها با بهره گیری از میکروسکوپ الکترونی به سبب اندازه کوچک آنها بسیار چالش برانگیز بود.
محققان در این مطالعه نوشتند که این بلورهای جدید به دو شکل مجزا یافت شده اند. "شبه کروی" یا "تقریباً کروی" با پوسته ها و میله های شش ضلعی که هر دو خاصیت های مورفولوژیکی منحصر به فردی داشتند.
تجزیه و تحلیل بیشتر با بهره گیری از اشعه ایکس نشان داد که بلورها از لایه هایی از گرافیت - شکلی از کربن که از ورقه های روی هم افتاده اتم ها که به طور معمول در مدادها استفاده می شود تولید شده است- تولید شده اند که یک نانو خوشه مرکزی در قلب بلور را احاطه کرده اند.
محققان پیشنهاد می کنند که محتمل ترین نامزد برای این نانوخوشه ها "باکمینسترفولرین"(C۶۰)؛ یک توپِ قفس مانند از اتم های کربن یا "پلی هگزاسیکلواکتادکان"(C۱۸H۱۲)؛ مولکولی تولید شده از کربن و هیدروژن است.
محققان احتمال می دهند که این بلورها در وضعیت دما و فشار بالای به وجود آمده توسط شهاب سنگ به وجود آمده اند، بااینکه مکانیسم دقیق آن هنوز نامشخص است.
دانشمندان امیدوارند در آینده، نمونه های دیگری از غبار شهاب سنگ را از سنگ های فضایی دیگر ردیابی کنند تا ببینند آیا این بلورها یک محصول جانبی متداول در انفجار شهاب ها هستند یا منحصر به انفجار شهاب سنگ چلیابینسک هستند.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب